Andruty czekoladowe.

Przebiegam szybko obok czasu starzejącego się na stronach kalendarza. Dopiero dziś zauważyłam, że tam marzec wciąż, niezmieniony, na posterunku… Potrzebował zmiennika, jak i ja czasami ostatnio.

Szczęśliwie, w piątki jakby czas zwalniał, tuż przed ostatnim okrążeniem, chwilowy spadek formy przed wyczerpującym finiszem niedzieli.

Niestety, niedziele przestały być dniami bez pracy. Francuski, lektury, tabliczka mnożenia, uporządkowanie spraw i książek, przygotowania obiadu na następnych kilka dni, tuż po „gospodarczej” sobocie… niekończąca się lista prac niezbędnych…
Tym bardziej cieszy piątek. Kiedy można snuć plany, w nadziei, złudzeniu, że czasu i sił na ich realizację nie zabraknie. W takie wieczory jak te marzę o czasach, gdy piątek był po prostu piątkiem, którym można się było cieszyć tak zwyczajnie. A wekeend znaczył tylko tyle, że nie idzie się do szkoły… I obowiązków było znacznie mniej, że o odpowiedzialności nie wspomnę. Cieszyliśmy się chwilą, która trwała, bo tylko ona była ważna i pewna, jak sól na języku i słodycz waty cukrowej w ustach tuż przed rozpuszczeniem. Nie myślało się o jutrze. Od tego bylli Oni. Dorośli. A w kieszeniach nosiło patyczki po lizakach i kapsle.

Przynajmniej smaki tamtych czasów można odtwoarzyć w chwili nostalgii takiej jak ta dzisiejsza…W naszym domu nie robiło się domowej próby bloków czekoladowych, za to wafle – tak. Najczęściej przekładane konfiturą. I były pyszne. I nie trzeba ich było robić samemu. Zajmowała się tym mama. Ba! To dopiero czasy.

Kupuje po kilka paczek wafli, żeby były zawsze pod ręką, kiedy przyjdzie ochota. A przychodzi często, jak nietrudno się domyślić. Ten przepis wpadł mi w oko od razu, kiedy tylko go przeczytałam. I musiałam go wypróbować. To nasz ulubiony! I jednocześnie absolutny must na wszelkich urodzinowych przyjęciach z udziałem dzieci… Polecam gorąco.

Życzę Wam dobrego, słonecznego weekendu, pełnego uśmiechów od ucha do ucha i pachnącego wiosną…

Wydrukuj przepis