Opowieści z Lizbony, część 2.

Dlatego za każdym razem drżała mi ręka, by utknąć w końcu w bezruchu nad klawiaturą. Bo czyż nie tak właśnie postąpili wszyscy Ci, którzy stamtąd wrócili? I jednocześnie – może właśnie to całe pisanie, niech ono będziejak podziękowanie. Dokładnie tak, jak napisał to Marcin Kydryński we wstępie do swojej książki.*

Piszę więc dalej, a skończyłam wczoraj na spacerze w stronę Belém. W okolicy Pomnika Odkrywców spotykamy współczesnych zdobywcówcodzienności. Muskularnych młodzieńców o opalonych ciałach w rytmicznychtruchcie, kobiety może i mniej atrakcyjne, bo nieco już starsze (to jedna z tych smutnych refleksji po drugiej stronie mocy), nie dających się zidentyfikować rowerzystów, starszych panów na segwayach i wreszcie – wędkarza walczącego z podmuchami wiatru. Do tego odwracająca uwagę fontanna (Uwaga! Do podziwiania jedynie do 21.00) przed klasztorem Hieronimitów. A tak chciałoby się zatrzymać, zadumać nad wyprawami, które bezpowrotnie zmieniały losy świata. Światło zasypiającego dnia jest tak kusząco miękkie, że chciałoby się je dotknąć.

Do Casa Pastéis de Belém docieramy późnym wieczorem, kiedy nie ma tu tak charakterystycznych dla tego miejsca tłumów, a wolny stolik zdobyć można szybciej niż taksówkę. Zapuszczam się w labirynt sal, by dotrzeć w końcu do przeszklonego „serca” cukierni i podpatrzeć cukierniczkę przy pracy. To tutaj produkuje się Pastéis de Belém. Pyszne ciasteczka według tradycyjnej i pilnie strzeżonej receptury. To tutaj podobno narodził się zwyczaj posypywania ciasteczek cynamonem lub cukrem pudrem. Powiedzieć o nich, że to po prostu krem budyniowy otulony płatkami ciasta francuskiego wydaje się co najmniej, już choćby z szacunku dla tradycji, niestosowne. Od tego, jak bardzo blisko i jednocześnie daleko jesteśmy od trafności tak uproszczonej definicji, zależy zdecydowanie miejsce, w którym dokonamy zakupu naszych ciasteczek. Najlepsze jadłam we wspomnianej już poprzednio Confeitaria National. Nie żałujcie cynamonu! Rozbudza moją wyobraźnię informacja o mnichach cierpiących z powodu nadmiaru żółtek. Białek bowiem używali do bielenia habitów. By żółtka się nie marnowały wymyślono recepturę pastéis de Belém i zapewne wielu innych cudownie słodkich portugalskich specjałów. By wymienić niektóre z nich – „barriga de freira” (brzuch zakonnicy), „papos de anjo” (skrzydło anioła) i „toucinho Céu” (bekon z nieba). Warte spróbowania są również typowe portugalskie desery „leite-creme” (deser składający się z kremu jajecznego pokrytego karmelem), „arroz doce” (popularny pudding ryżowy). Pytajcie o nie w Confeitaria National i Nicoli na placu Rossio.

Na naszych oczach zasypiał pierwszy dzień pobytu w Lizbonie. A może miała to być jedynie krótka drzemka?

Alfama przyciągała jak magnez. Nie było dnia, byśmy nie zawrócili naszych ścieżek w jej kierunku, by pobłądzić tam na nowo. By zatrzymać się choćby na chwilę. Na Miradouro das Portas do Sol, póki słońce łaskawe a większość amatorów turystyki wciąż jeszcze śniada. Spotykamy Wilfredo, o którym pisał Marcin Kydryński. To dzięki niemu w mijanym mnie człowieku zobaczę niemal starego dobrego znajomego, bo nagle po lekturze książki wyda mi się, że tak wiele o nim wiem. O złudzenia tak łatwo w otępiającym świetle Lizbony. Niedane jest nam usłyszeć, jak Wilfredo gra.

„Skazańcow wyprowadzano w Kościoła na plac Rossio i po serii najwyszukańszych tortur najchętniej palono. To stanowiło regularne i z wdzięczonością przyjmowane przez większość społeczności atrakcje. W odległej przyszłości miał te przyjmności zastąpić futbol. W kolejnej epoce na placu traciły życie byki, konie i nieuchronnie kilku torreadorów podczas korridy”.

Żyli w ciekawych czasach. A my?

 Miradouro das Portas do Sol

 

Wydrukuj przepis