Mieszkamy w Belgii od tylu lat i jeszcze nigdy nie spędziliśmy sierpnia właśnie tutaj. Od zawsze wyjeżdżaliśmy właśnie o tej porze. W tym roku po raz pierwszy urlop rozpoczęliśmy z końcem czerwca, dostosowując się do obowiązków sportowych chłopaków. Tak, tak – szał na piłkę nożną nie minął, Drodzy czytelniku.
Jak to napisała Ursula K. Le Guin: ” Jakże bogaci jesteśmy w tę wiedzę i we wszystko wokół nas, czego jeszcze możemy się nauczyć. Jesteśmy krezusami” i ja czuję się dziś podobnie. Także z powodu lektur, po które ostatnio sięgnęłam.
– Bo dodam Ci cieciorki do sałatki! – takie groźby stosuję wobec mojego 16 latka. – To nie ruszę tej sałatki w takim razie! – odpowiada. – Taaa, i kto Ci uwierzy? – reagujemy chórem. No bo, czy nastolatek, który odchodząc od stołu, już pyta o kolejny posiłek, może takie groźby formułować poważnie? Takie mamy…
Wybaczcie proszę tę monotematyczność. Ale kiedy na ryneczku widzę jagody, nie mogę się opanować. Kiedy zaś zjadam kolejną bułeczkę, mówię sobie – to tylko raz w roku… I jeszcze – w końcu – wybiegam to przecież. Takie to moje letnie guilty pleasures. No nic na to nie poradzę. Nie dam rady 😉
Człowiek sobie myśli, że jeśli rozkroi drożdżówkę na pół, to uda mu się zjeść tylko jedną z nich. Druga będzie na później. No bo przecież – ile można? A ja się pytam – kto ma tyle silnej woli, by rzeczywiście na tym poprzestać? Bo ja zjadłam dziś takich połówek chyba z pięć (choć nie –…
Tryb letnio-urlopowy w pełni. Dlatego – wybaczcie proszę tak zredukowaną liczbę publikacji. Potrzeba odejścia od rutyny i standardów codzienności wszak ogromna i dotyczy chyba każdego, czyż nie? Odpoczywajmy więc! Na zielonych łąkach, w lazurowej toni, pod nosem chmur, na szczytach gór. Niech się dzieją wakacje!
Uwielbiam czerwcowe wieczory. Kiedy można w niepewności zmierzchającego dnia usiąść na tarasie i posłuchać, jak przedmieścia nieśpiesznie układają się do snu. Ten czas tak pachnie beztroską i spokojem. Wiadomo – nie wydarzy się już nic. Koniec dnia. Koniec zmagań i pośpiechu. Można zwolnić. Zwinąć się w kłębek jak kot i po prostu być. Nic więcej.
Trudno uwierzyć, że to chyba na pewno pierwszy w tym roku wpis książkowy. Zdecydowanie więcej czytam, niż o przeczytanych książkach piszę, to pewnik 😉 W schowku znajduję dwa inne wpisy książkowe, których nie udało mi się do tej pory opublikować. Rozbudowywałam je w nieskończoność, dopisując kolejne tytuły. Miarka się w końcu przebrała i oto pierwszy…
„Lykke-Per” / „A fortunate man” („W czepku urodzony”) „The Boy Who Harnessed the Wind” („O chłopcu, który ujarzmił wiatr”) „The Highwaymen” „Le gout des merveilles” / „A sense of wonder” „Private life” „Milczenie miłości” („Tous les soleils”) („L’incroyable histoire du facteur Cheval”) to be continued…
Dziś przepis z cyklu – najprostsze – najlepsze. Być może wielu z Was znany, ale – przynajmniej przeze mnie – z lekka zapomniany. Jeśli zaś można coś przygotować samemu, w domu, to po co – kupować? Zwłaszcza, jeśli zrobi się to lepiej, smaczniej i taniej 😉
