Kiedy byłam małą dziewczynką (i to jeszcze w ubiegłym stuleciu, jakkolwiek to nie zabrzmi) nie lubiłam serników, bezów ani jabłeczników. Czyżbym mogła już wtedy przeczuwać ich zgubny wpływ na dziewczęcą kibić??? Aż tak to chyba nie… Babcia zabrała mnie razu pewnego do cukierni, zdziwiona, że nie wiem, jak smakuje napoleonka. I też nic. Zupełnie nie…
Chyba najbardziej teraz właśnie, w czasie przedświątecznym, świadomość, że dzieci nam urosły jest najbardziej odczuwalna. Choć wciąż bawimy się w Świętych Mikołajów to działania te pozbawione są tamtego uroku. Najpierw gorączkowego poszukiwania skrytek, których dzieci jeszcze nie znają, potem logistycznych wygibasów, by tajemnicę Mikołają utrzymać jak najdłużej przy życiu.
Może to rzeczywiście trudny miesiąc, ten październik? Kiedy na dobre żegnamy się z latem, jego wspomnienia tracą swą moc i wyrazistość, że o opaleniźnie nie wspomnę. Kiedy ciepłe szale i szaliki przestają cieszyć, jak tornister, który już przestał być taki nowy, kredki trzeba temperować a zapisane już trochę zeszyty nie są tak fajne jak te…
– Mamo! Tu nie ma zmywarki! I jak już zużyłam wszystkie naczynia, to musiałam w końcu sama wszystkie umyć i jak już skończyłyśmy, to ja już Cię rozumiem, jak byłaś zła, że my zaraz przychodziliśmy do kuchni i brudziliśmy znowu…
– Proszę, weź ode mnie ten telefon, drzemie do mnie bez przerwy, a ja chcę spać! Błagam, dajcie mi pospać! (takiej desperacji w głosie nie słyszałam od czasów, gdy nasze dzieciaki były oseskami i trzeba było do nich wstawać w nocy… i kto by pomyślał, że kiedyś będę za tym tęsknić???) Ale ta desperacja to…
– O rany, jakie ono jest dobre! Ono, czyli migdałowa szarlotka. Z ostatnich jabłek przywiezionych z domu. Z owoców starej jabłoni. Unikanie glutenu owocuje kolejnymi pomysłami z użyciem migdałów, w efekcie powstało ciasto o wyraźniej marcepanowej nucie. Nie dziwię się więc temu zachwytowi.
Wyrastamy z nich nie wiadomo kiedy. Nieświadomie i czasami bezpowrotnie. Aż pewnego dnia łapiemy się na tym, że wciąż istnieją sytuacje, które na nowo budzą w nas dziecko.
Kiedy tuż za polską granicą za oknami samochodu przewija się widok bocianich gniazd myślę sobie, że i my jesteśmy trochę jak te bociany… Mamy 2 gniazda. Dom rodzinny i to, które stworzyliśmy razem. Podróżujemy tak cyklicznie od jednego do drugiego i to one stanowią o treści naszego życia.
W okresach przedświątecznych czasu brakuje jakby jeszcze bardziej. Też macie takie poczucie? Doba wciąż z tą samą 24 godzinną żelazną konsekwencją niezmiennie niepojemna, a zadań przybywa…
– Kochanie? Czy mam Ci w czymś pomóc? – słyszę za plecami głos cud-męża. Byłam mniej więcej w połowie dystansu. Ziemniaków postanowiłam nie obierać, pełnoziarnisty ryż pyrkał sobie w garnku, a kawałki kurczaka na patelni powoli oblepiał zawiesisty sos koperkowo-cytrynowy. – Nie, dzięki, Ogarniam! – odkrzyknęłam w stronę cienia, skwapliwie i z konsekwencją przesuwającego się…
